Rozdział 9

***

Obudziłam się w fatalnej formie zarówno psychicznej, jak i fizycznej.

Miałam spuchnięte oczy i czułam się okropnie.

Marc robił wszystko, żeby mnie pocieszyć jednak na marne.

-I co chcesz teraz robić?

-Nie wiem, ale wiem jedno, nie mogę tu zostać, muszę wyjechać na jakiś czas.

-Dobrze, ale wrócisz?

-Nie wiem, ale na pewno was odwiedzę.

-Będę tęsknić- powiedział i przytulił mnie.

-Marc odwieziesz mnie do domu?

-Jasne.

***

Po 20 minutach byłam już w domu.

-Tito musimy porozmawiać.

-Co się stało?

-Chciałabym wrócić do Polski.

-Co? Czemu?- zapytał zdziwiony.

-Chcę odwiedzić rodzinę i na jakiś czas tam pomieszkać.

Proszę cię o jedno, nie mów nikomu gdzie jadę, chcę na chwilę odpocząć.

-No dobrze, ale obiecaj mi, że wrócisz.

-Obiecuje tato- powiedziałam i przytuliłam się do niego.

-Kocham Cię.

-Ja ciebie też.

Popłakałam się ze szczęścia, kocham Tito ponad życie i ciesze się, że jest moim ojcem.

Poszłam na górę zarezerwować bilet i spakować się.

Postanowiłam zostawić Rico z Tito, bo wiem, że on się nim zajmie.

Po południu przyszła do mnie Lupe.

-Hej mała jak się czujesz?- zapytała zatroskana.

-A jak mogę się czuć?

-Chodź tu do mnie.

-Ja go kochałam, myślałam, że to ten jedyny a on okazał się dupkiem.

Znowu się popłakałam.

-Spokojnie będzie dobrze.

-Wyjeżdżam- odparłam spokojnie.

-Co? Gdzie?

-Muszę wyjechać, chcę odwiedzić moją rodzinę w Polsce, ale proszę Cię nie mów Davidowi gdzie jadę dobrze?

-Jasne.

W klubie załatwiłam wszystko i mogłam spokojnie lecieć.

***

Rano wstałam o 8, przebrałam się w to i zeszłam na dół.

Zjadłam śniadanie i chwilę pooglądałam telewizje.

-Tito odwieziesz mnie na lotnisko?

-Jasne chodź.

Po 20 minutach biliśmy na miejscu tam spotkałam Gerard Shak, Lupe, Jordiego i paru innych piłkarzy.

Po długich pożegnaniach ruszyłam w stronę odprawy.

Równo o 10 mój samolot wyleciał w stronę Polski.

Założyłam słuchawki do uszu i tak minęła mi podróż.

Po paru godzinach lotu wylądowałam w Polsce.

Pogoda była ładna, zabrałam swój bagaż i ruszyłam w stronę postoju taksówek.

Po 15 minutach byłam pod domem, postanowiłam go nie sprzedawać dla mamy no i dobrze zrobiłam.

Weszłam do środka i wszystkie wspomnienia wróciły.

Chciałabym, żeby była tu mama ona by mi pomogła i doradziła.

Postanowiłam trochę posprzątać i przestać myśleć o Barcelonie.

***

Lupe

Było mi przykro z powodu wyjazdu Ani i tego, jak zachował się David, jak on mógł ją tak skrzywdzić.

Siedziałam na kanapie i myślałam o Jordim, nie wiem czemu, ale od paru dni nie mogę przestać o nim myśleć, nie wiem co się ze mną dzieje.

Moje rozmyślenia przerwał dzwonek do drzwi, otworzyłam je i zobaczyłam jego.

-Możemy porozmawiać?- zapytał i spojrzał na mnie tymi cudownymi oczami.

-O czym?

-Chodź przejdźmy się.

-Dobrze.

Rozmawialiśmy o wszystkim, jednak widziałam, że coś go męczy.

Jordi..

Nie wiem co mam zrobić, tak bardzo chcę ją pocałować, dobra raz się żyje, wtedy mi się nie udało to może teraz.

Przystanąłem i popatrzyłem na nią, ma takie piękne oczy.

Zbliżyłem swoją twarz do jej i delikatnie ją pocałowałem, nie odepchnęła mnie, złączyłem nasze usta w namiętny pocałunek.

***

Lupe..

Pocałował mnie, tak bardzo tego pragnęłam, ma takie miękkie usta.

Jednak teraz przypomniał mi się Steven, odsunęłam się od Jordiego.

-Jordi ja nie mogę..- powiedziałam i zaczęłam uciekać.

Jordi..

Znowu uciekła, zrozumiałem, że coś się dzieje, postanowiłem ją gonić.

-Lupe! Lupe! Proszę zaczekaj- krzyknąłem zdesperowany.

Zatrzymała się.

-Lupe proszę powiedz mi, o co chodzi.

-Jordi ja nie jestem dobrą dziewczyną dla ciebie, zapomnij o mnie.

-Nie! Nie mogę zapomnieć, zrozum zależy mi na tobie. Powiedz mi, co się dzieje.

Lupe

Popatrzyłam na niego i zrozumiałam, że Jordi nie jest taki jak Steven i mogę mu zaufać.

-Dobrze chcesz wiedzieć?

-Tak.

-Steven, był moim chłopakiem, na początku było wszystko w porządku, jednak później zaczęło się piekło, bił mnie i zmuszał do sexu, pewnej nocy udało mi się uciec i przyleciałam tu.

Jednak z każdym dniem boje się, że mnie znajdzie i znowu będzie to samo, dlatego boję się zaufać chociaż jednemu mężczyźnie, bo boje się, że to piekło się powtórzy- powiedziałam i poczułam, że łzy zaczynają spływać mi po policzkach.

-Lupe ja nie wiedziałem, przepraszam, ale przyrzekam Ci na moje życie, że nigdy Cię nie skrzywdzę, możesz mi zaufać- powiedział i przytulił mnie.

-Jordi dziękuje.

-Nie ma za co, a teraz chodź prześpisz się dzisiaj u mnie.

-Dobrze.

***

No i mamy nowy :D zapraszam :P