Rozdział 10

***

Jordi...

Już wszystko rozumiem, ale jak można być takim dupkiem i maltretować taką dziewczynę, w ogóle jak można znęcać się nad jakąkolwiek dziewczyną.

Patrzyłem na nią jak zasypia i byłem szczęśliwy, szczęśliwy jak nigdy.

Przykryłem ją i poszedłem do swojej sypialni.

***

Ania...

Od mojej przeprowadzki minął już miesiąc, codziennie rozmawiam z którymś z piłkarzy. David dzwonił do mnie jednak ja na razie nie mogę mu wybaczyć tego, co zrobił.

Ze mną też zaczyna się coś dziać, codziennie wymiotuje, jem o wiele więcej niż wcześniej, dzisiaj postanowiłam iść do apteki.

Po 20 minutach czekałam na wynik.

2 kreski...

Nie to niemożliwe, to nie może być prawda, jestem w ciąży z nim.

Chciałam o nim zapomnieć, a teraz nie będę mogła.

***

Lupe...

Obudziłam się rano z uśmiechem na twarzy, Jordi już wszystko wie, ale nie martwię się, on nie jest taki jak Steven.

Jemu mogę zaufać.

Ubrałam się i zeszłam na dół, skąd dochodziły przepyszne zapachy.

Oparłam się o framugę drzwi i patrzyłam na Jordiego, który właśnie śpiewał piosenkę z radia.

Nie umiałam już wytrzymać i zaczęłam się śmiać.

-O cześć- powiedział zmieszany.

-Ładnie śpiewasz.

-Haha bardzo śmieszne.

-Nie naprawdę.

-Dobra skończmy, chcesz naleśnika?

-Jasne- uśmiechnęłam się.

-To siadaj, zaraz będą.

-Ok.

***

Parę miesięcy później...

Siedziałam w poczekalni i czekałam na swoją kolej, dziś miałam się dowiedzieć jaką płeć będzie miało moje dziecko.

Davidowi nic nie powiedziałam, bo po co sama je wychowam.

-Pani Anna Vilanova?

Postanowiłam zmienić nazwisko i przyjąć po tacie.

-Tak to ja.

-Zapraszam do gabinetu.

Lekarz zrobił usg.

-Dziecko rozwija się prawidłowo i z tego, co widzę to będzie chłopiec.

-Naprawdę?- odparłam z uśmiechem.

-Tak.

-Dziękuje panu bardzo.

-No to widzimy się za miesiąc.

-Dobrze do widzenia.

Postanowiłam zadzwonić do Lupe.

-Hej.

-Ania? Co tam u ciebie? Tak długo się nie odzywałaś- odparła z wyrzutem.

-Dobrze właśnie wyszłam z gabinetu ginekologa.

-I co jak dziecko? Znasz już płeć?- zapytała ciekawa.

-Dziecko dobrze, a płeć znam to chłopiec.

-Super!

-No a jak tam u was?- zapytałam by zmienić temat.

-W porządku, nic nowego, chłopaki na treningu, bo dziś mecz.

-Wiem, będę oglądać. A jak tam z Jordim?

-Dobrze- odparła tajemniczo.

-Wiesz, o co mi chodzi.

-Jesteśmy razem.

-Tak! Od kiedy?- zapytałam szczęśliwa.

-Paru dni.

-Tak bardzo się ciesze. A co u...-zawahałam się.

-Davida? Nie wiem chyba dobrze. Powiesz mu o dziecku?

-Po co? Ma swoje życie.

-Ale powinien wiedzieć, że będzie mieć syna.

-Nie wiem, dobra będę kończyć, trzymaj się i pozdrów chłopaków.

-Dobrze ty też się tam oszczędzaj.

***

Mijały dni, miesiące, lata a ja dalej nie mogłam zapomnieć o Davidze, kocham go tak bardzo, jak wtedy.

Urodziłam zdrowego synka, który teraz ma już 4 lata i jest moim oczkiem w głowie.

***

Robiłam właśnie obiad, gdy ktoś zadzwonił do drzwi, jak zawsze Sergio pobiegł otworzyć a ja od razu za nim, on chyba nigdy nie nauczy się, że nie wolno otwierać samemu drzwi.

-Mmmammo!

-Co się stało?

Podeszłam do drzwi i zobaczyłam mojego synka, który z otwartą buzią przygląda się gościom.

-Przecież to Jordi Alba i Gerard Pique!

-Sergio ciszej. Co tu robicie?

-Jak to co, przyjechaliśmy was odwiedzić, tak dawno was nie widzieliśmy.

Jak się okazało nie tylko Gerard i Jordi przyjechali, razem z nimi Isabel i Lupe.

-Tak za wami tęskniłam!

Staliśmy w przedpokoju chyba 20 minut i się witaliśmy.

Sergio ich nie pamiętał, bo dawno nas nie odwiedzili.

Poszłam po synka, który schował się za drzwiami.

-Sergio co się stało?- zapytałam kucając przed nim.

-Mamo co tu robią piłkarze FC Barcelony?

-Nie pamiętasz ich?

Maluch pokręcił główką.

-Byli już tu jak byłeś malutki, chodź przywitasz się.

Wzięłam malca na ręce i poszłam do salonu, gdzie siedzieli goście.

-Sergio poznaj wujka Gerarda i Jordiego i ciocie Isabel i Lupe.

-Ale ty wyrosłeś- krzyknął Gerard.

-Mamy coś dla ciebie, proszę.

Sergio otworzył pudło, w którym znajdowała się koszulka z numerem 7 i jego imieniem i ogromny miś ubrany w koszulkę Blaugrany.

-Dziękuje.

Uczyłam Sergio od dziecka 2 języków, więc nie miał problemu z hiszpańskim.

Resztę dnia spędziliśmy na rozmowach, ja z dziewczynami siedziałam na tarasie, a chłopaki grali w piłkę.

-Wrócisz do nas?

-Na razie nie.

-Ania musisz wrócić, mały ma tam rodzinę i ty też.

-Wiem ale nie mogę- odparłam smutna.

-Pamiętaj, że pomożemy Ci zawsze i możesz na nas liczyć.

-Dzięki.

-A jak tam Sergio?

-Dobrze, jak widać rośnie jak na drożdżach i jest coraz bardziej podobny do ojca.

-Powiem Ci jedno, chłopaki dali niezłą lekcje Villi po tamtym zdarzeniu, ale on się zmienił jest inny, nie chodzi już na żadne imprezy i nie związał się z żadną kobietą. Powinnaś mu powiedzieć, że ma syna- powiedziała Isabel.

-Wiem, ale nie potrafię tam wrócić.

***
No i mamy przed ostatni rozdział, opowiadanie miało być dłuższe, ale nie wyszło czekam na wasze komentarze :)